Πίνακας Περιεχομένων
    1. Πώς ο Έλληνας συνθέτης βρέθηκε να υπογράφει τη μουσική του Serpico

    Χθες, στις 12 το μεσημέρι, γράφτηκε ο επίλογος της ζωής του Μίκη Θεοδωράκη. Τελευταία του τοποθεσία ο Γαλατάς Χανίων. Με μία άκρως συγκινητική ατμόσφαιρα και υπό τους ήχους του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, συγγενείς, φίλοι, πολιτικά πρόσωπα και θαυμαστές αποχαιρέτησαν έναν από τους τελευταίους Έλληνες διεθνούς εμβέλειας.

    Βέβαια, κορυφαίοι καλλιτέχνες από το εξωτερικό που γνώριζαν και συνεργάστηκαν με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον αποχαιρέτησαν εξίσου. Μεταξύ αυτών και ο Al Pacino, ο οποίος γύρισε τον χρόνο πίσω, στο 1973, εκεί όπου για πρώτη φορά άκουσε τη μουσική του Serpico, σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη.

    «Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική του Serpico. Ήμουν στο γραφείο του παραγωγού στο Μανχάταν, στον 16ο όροφο και είχαμε θέα σε όλη τη Νέα Υόρκη, όταν έπαιξε το soundtrack», φέρνοντας στο μυαλό του παλιές αναμνήσεις. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε τη σκέψη του: «Αμέσως μόλις έμαθα για τον θάνατό του, αυτή ήταν η σκηνή που ήρθε στο μυαλό μου. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα εκείνο το βράδυ τη μουσική γνώριζα ότι: “αυτό ήταν, το έχει, έχει την ταινία, έχει συλλάβει το νόημά της”. Έτσι τον θυμάμαι!».

    Πώς ο Έλληνας συνθέτης βρέθηκε να υπογράφει τη μουσική του Serpico

    Η ταινία προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1973 και καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή, τον Al Pacino. Η πλοκή της ιστορίας καταπιάνεται με έναν αστυνομικό, ο οποίος αποκτά εμφάνιση χίπη προκειμένου να ξεσκεπάσει τη βρωμιά που υπάρχει στην νεοϋορκέζικη αστυνομία. Ο σκηνοθέτης αποφασίζει να γυρίσει μια διαφορετική περιπέτεια, χωρίς soundtrack. O Dino De Laurentiis όμως είχε διαφορετική άποψη.

    Μίκης Θεοδωράκης: Ο στρατιωτικός χαιρετισμός του Σαββόπουλου και η ανάγκη των social media να δημιουργούν εχθρούς

    Σε συνάντηση που είχε στη Νέα Υόρκη με τον Μίκη Θεοδωράκη ο Lumet, το 1970, έκανε ότι ήταν δυνατό για να πείσει να γράψει το soundtrack του Serpico. «Σε παρακαλώ, αν ο Dino δει ένα όνομά σαν το δικό σου να υπογράφει τη μουσική θα ξετρελαθεί».

    Ο Lumet ήθελε όμως να κρατήσει την ταινία του με όσο λιγότερη μουσική γίνεται (μόλις 14 λεπτά). Χρειαζόταν κάτι σύντομο, αλλά εξαιρετικό.