Πίνακας Περιεχομένων
    1. Η αμηχανία Τσίπρα 
    2. Το πρόβλημα 
    Πλήρως εκτεθειμένος βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας μετά την καταδικαστική (και τελεσίδικη) απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου για τον Νίκο Παππά. Ο πρώην Υπουργός Επικρατείας -ομόφωνα μάλιστα- αποδείχτηκε ένοχος για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, με τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης να πέφτει βαρύς όχι μόνο πάνω του αλλά και συνολικά στον ΣΥΡΙΖΑ.
    Κι αυτό διότι αφενός ο Ν. Παππάς είναι (και παραμένει ως φαίνεται) ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που θα διεκδικήσει την επανεκλογή του και αφετέρου αποδεικνύει ότι όλη η ιστορία των τηλεοπτικών αδειών, που διαφημίστηκε από την τότε κυβέρνηση- δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια χοντροκομμένη προσπάθεια να ελεγχθούν τα ΜΜΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
    Η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου πρακτικά είναι μια νίκη όλων όσοι εκείνο το διάστημα μιλούσαν για σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και προφανώς της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μέσω της προανακριτικής επιτροπής έστειλε τον κ. Παππά στον τάκο.
    Και την ίδια στιγμή το αμήχανο επιχείρημα του Αλ. Τσίπρα καταδεικνύει την δυσκολία να δικαιολογήσει η Κουμουνδούρου τα αδικαιολόγητα. Από την μία δεν μπορεί να ρίξει ευθύνες στη Δικαιοσύνη όταν πριν λίγο διάστημα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε το περιβόητο «υπάρχουν δικαστές εις τας Αθήνας» και από την άλλη θα ήταν αδιανόητο για τη Δημοκρατία να αμφισβητήσει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας.
    Και δεν μπορεί να αδειάσει τον Ν. Παππά. Προφανώς, λένε ορισμένοι, ο πρώην Υπουργός Επικρατείας από κάπου έπαιρνε εντολές, δεν ήταν δηλαδή ο ιθύνων νους, αλλά λειτουργούσε ως ο «εκτελεστής» των αποφάσεων της ομάδας γύρω από τον Τσίπρα ή ακόμα και του ιδίου του κ. Τσίπρα.

    Η αμηχανία Τσίπρα 

    Εξ ου κιόλας στην αμήχανή δήλωσή του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πετάει την μπάλα στην εξέδρα υπογραμμίζοντας ότι ο Κ. Μητσοτάκης ήταν δειλός (;) επειδή δεν έστειλε τον ίδιο στο Ειδικό Δικαστήριο αλλά το alter ego του, τον Ν. Παππά.
    Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλ. Τσίπρας: «Ο κ. Μητσοτάκης πιστός στην οικογενειακή του παράδοση, φρόντισε να αξιοποιήσει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία για να στήσει Ειδικά Δικαστήρια για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Φάνηκε όμως δειλός. Δεν τόλμησε να διώξει εμένα, τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, παρά μονάχα υπουργούς της κυβέρνησής μου.
    Οι πολιτικοί για τις αποφάσεις τους κρίνονται πρωτίστως από τον λαό. Και αν έχουν διαπράξει αξιόποινα αδικήματα, οφείλουν να διώκονται από το φυσικό τους δικαστή και όχι από τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Αυτή ήταν και παραμένει η θέση μου και έτσι έπραξα ως πρωθυπουργός.
    Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης έχει φαίνεται άλλη άποψη. Δεν πήρε το μάθημά του από την πρόσφατη περιπέτεια της πολιτικής μας ζωής, όταν ο πατέρας του ήταν πρωθυπουργός. Και για λόγους προφανούς πολιτικής σκοπιμότητας, επέλεξε να ανοίξει ξανά έναν επικίνδυνο και ολισθηρό δρόμο για τη Δημοκρατία. Τον δρόμο της ποινικοποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης.
    Ας γνωρίζει όμως, ότι συνήθως η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Και ότι στο τέλος θα κινδυνεύσει να πέσει ο ίδιος, μέσα στο λάκκο που περίτεχνα άνοιξε για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Την τελική ετυμηγορία, άλλωστε, θα τη δώσει σύντομα ο ελληνικός λαός».

    Το πρόβλημα 

    Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι στην Κουμουνδούρου έχουν πάρει τις αποφάσεις του. Θα πορευτούν με τον Ν. Παππά στα ψηφοδέλτια, ο οποίος προφανώς γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Άλλωστε εκείνη την περίοδο ήταν ο στενότερος συνεργάτης του Αλ. Τσίπρα και μάλιστα έλυνε και έδενε εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
    Ήταν τονίζουν οι γνωρίζοντες το νο2 του κόμματος που λειτουργούσε εξ ονόματος του πρ. πρωθυπουργού και γι΄ αυτό το λόγο ανέβαλε το δύσκολο κομμάτι των τηλεοπτικών αδειών. Δεδομένο θεωρείται ότι η απόφαση του δικαστηρίου θα κοστίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η άποψη ότι μια αποπομπή του Παππά θα… κοστίσει περισσότερο κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο μυαλό του Αλ. Τσίπρα.