Πίνακας Περιεχομένων
    1. Η κλιματική κρίση στερεί 17 δισεκατομμύρια χρόνια

    Στον αγώνα για την κλιματική κρίση και την ανατροπή της, είμαστε όλοι μαζί. Αυτό είναι το μότο των μεγάλων δυνάμεων τούτου του πλανήτη. Μόνο που η αλήθεια δεν είναι αυτή. Στην πράξη, τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης τις βιώνουν περισσότερο οι φτωχές χώρες του κόσμου, οι οποίες, με εξαίρεση Ινδία-Κίνα-Ιράν, είναι αυτές που έχουν συμβάλλει λιγότερο στην καταστροφή. Το Τουβαλού για παράδειγμα έχει συμβολή 0.001% στη μόλυνση του περιβάλλοντος, αλλά εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κίνδυνο να το καταπιούν οι ωκεανοί που ανεβαίνει η στάθμη τους.

    Μια νέα έρευνα που έγινε από ένα καινούργιο εργαλείο μέτρησης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, έρχεται να καταδείξει ότι τα βάρη της κρίσης τα υφίστανται περισσότεροι αυτοί που την προκάλεσαν λιγότερο, αυτοί που η δύση τους έκοβε όλες αυτές τις δεκαετίες τη δυνατότητα να αναπτύξουν υποδομές για να αντέξουν περισσότερο τις επιπτώσεις που φέρνει η κλιματική κρίση.

    Όπως αναφέρει το CNN, το εργαλείο Air Quality Life Index (AQLI) που έφτιαξε το Ινστιτούτο Ενέργειας του Πανεπιστημίου του Σικάγο, μέτρησε τα δεδομένα μόλυνσης της ατμόσφαιρας στις χώρες που παρουσιάζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα και έκανε μια σύνδεση με το προσδόκιμο ζωής όπως ήταν σε μια περίοδο με λιγότερο μολυσμένη ατμόσφαιρα. Τα αποτελέσματα είναι για κάποιες περιοχές σχεδόν τρομακτικά.

    Για παράδειγμα, στις περιοχές της Ινδίας όπως η Καλκούτα ή στο Δελχί, όπου ζουν 480 εκατομμύρια άνθρωποι, η ατμόσφαιρα είναι 10 φορές πιο μολυσμένη από τις γύρω περιοχές και οι άνθρωποι μπορεί να χάνουν ως και 9 χρόνια ζωής. Συνολικά, ο μέσος όρος στην Ινδία είναι τα 5.9 έτη, την ώρα που σε όλο τον κόσμο ο μέσος όρος είναι στα 2.2. Είναι τεράστια διαφορά. Πίσω από την Ινδία, είναι το Μπανγκλαντές με 5.4 χρόνια, το Νεπάλ με 5 χρόνια, το Πακιστάν με 3.9 και η Σιγκαπούρη με 3.8 έτη.

    Στην Ινδονησία, που μπορεί συνολικά να μη βρίσκεται στην πεντάδα, υπάρχουν περιοχές όπως η Μπαντούνγκ, όπου η ατμόσφαιρα στερεί 7 χρόνια ζωής, ενώ στη Τζακάρτα χάνονται 6 χρόνια ζωής.

    Η κλιματική κρίση στερεί 17 δισεκατομμύρια χρόνια

    Είναι προφανές ότι η μόλυνση της ατμόσφαιρας προέρχεται από τις τεράστιες εκπομπές ρύπων που το 2020 έφτασαν σε ποσό-ρεκόρ για την ιστορία της ανθρώπινης καταγραφής, με τα ορυκτά καύσιμα να είναι ο μεγαλύτερος ρυπαντής. Κι αυτό παρόλο που τα κραταιά κράτη της Μέσης Ανατολής και δη του Περσικού Κόλπου, έχουν μειώσει το τμήμα της οικονομίας τους που αφορά σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο και επενδύουν σταδιακά όλο και περισσότερο σε υπηρεσίες και στον τουρισμό τους.

    Η έρευνα αναφέρει επίσης ότι μπορεί η πανδημία να καθάρισε την ατμόσφαιρα σε κάποιες περιοχές, αλλά τα κύματα καύσωνα προκάλεσαν πυρκαγιές, που με τη σειρά τους μεγέθυναν το φορτίο μόλυνσης. Η κλιματική κρίση δεν είναι δηλαδή κάτι το αόριστο. Η κλιματική κρίση έχει μερικές εκατοντάδες σημεία που δηλώνει την παρουσία της.

    Μαδαγασκάρη, το πρώτο θύμα της κλιματικής κρίσης: Στα όρια του λιμού 1.5 εκατομμύριο άνθρωποι

    Στην Κεντρική και τη Δυτική Αφρική η μόλυνση της ατμόσφαιρας σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από τον HIV ή την ελονοσία, ενώ άσχημα είναι τα δεδομένα και για τα 611 εκατομμύρια ανθρώπων στη Νότια Αμερική, όπου περιοχές όπως η Λίμα του Περού, βλέπουν 4.7 έτη να τους στερούνται. Για το Περού ειδικά, που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο, η ατμόσφαιρα είναι ακόμα πιο αποπνικτική, ενώ σε αυτές τις χώρες πρέπει να συμπεριληφθεί ότι μεγάλα τμήματά τους δεν διαθέτουν υποδομές που θα μπορούσαν να προστατεύσουν τους ανθρώπους απέναντι σε αυτά τα επίπεδα.

    Σύμφωνα με αυτό το εργαλείο, είναι 17 δισεκατομμύρια χρόνια που στερεί η μολυσμένη ατμόσφαιρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Καμία άλλη ασθένεια, ανίατη ή πανδημική, δεν προκαλεί τέτοια απώλεια!

    «Αυτά τα αξιοπρόσεκτα γεγονότα δείχνουν ότι η μόλυνση της ατμόσφαιρας δεν είναι μια παγκόσμια πρόκληση, αλλά συνδέεται με την κλιματική κρίση. Και τα δύο απορρέουν από την ίδια πηγή: τα ορυκτά καύσιμα και τις εκπομπές από εργοστάσια, οχήματα και άλλες βιομηχανικές πηγές. Το ALQI δείχνει όμως πως οι σοβαρές πολιτικές για περιορισμό της ρύπανσης, αποδίδουν επιστρέφοντας πίσω κάποια από τα χρόνια που χάθηκαν».

    Στην Κίνα, μέχρι το 2016 τα πράγματα ήταν εξίσου οδυνηρά, με τους ανθρώπους να χάνουν 4.1 έτη από τη ζωή τους. Όμως οι πολιτικές περιορισμού των εκπομπών ρύπων, περιόρισαν την κλιματική κρίση σε βαθμό που κέρδισαν 1.5 έτος και τώρα ο μέσος όρος είναι στο 2.5. Οι ΗΠΑ έχουν σήμερα 62% λιγότερη έκθεση σε μολυσμένη ατμόσφαιρα σε σχέση με το 1970, όταν και βρέθηκαν στο peak της βιομηχανικής τους ανάπτυξης, ενώ για την Ευρώπη το ποσοστό είναι στο 27% μείον.

    Αυτό που βλέπει κάποιος είναι πως η Κίνα κατάφερε μέσα σε 6 χρόνια όσα πέτυχαν μέσα σε 30-35 οι δυτικές χώρες, αλλά και το ότι επειδή Κίνα και Ινδία βιώνουν τώρα τη δική τους βιομηχανική ανάπτυξη, βρίσκονται σε προγενέστερο στάδιο σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη και πρέπει να τρέξουν περισσότερο.

    * Φωτογραφία: Unsplash/Amir Hosseini